| Галоўная » Усё пра шыццё » Нацыянальная адзенне » Беларусь |
Мужчынскі нацыянальны беларускі касцюм
 Беларусь на працягу многіх стагоддзяў уваходзіла ў склад Русі, што не магло, не адаб'ецца на яе нацыянальнай вопратцы. Сёння мы бачым велізарны ўплыў рускага нацыянальнага касцюма на народы краін, якія былі часткай Расійскай імперыі. Неабходна адзначыць, што каларыт і асаблівыя рысы нацыянальнага адзення беларусаў ўзбагаціўся за кошт культурных традыцый і іншых народаў, цесна суседніх з імі. Вось карта Беларусі, якая паказвае культурнае ўплыў тэрыторый на нацыянальны гардэроб.  Мужчыны насілі суконное паліто, у просты люд: епанча, кирея, бурка, чуючы. Падчас моцных беларускіх маразоў мужчыны насілі овчинные кажухі, а багатыя беларусы ўпрыгожвалі іх вышытай дарагі тканінай. У модзе ў заможных мужчын былі так жа добрыя футравыя футры.    У канцы 19-га стагоддзя сельская моладзь з ліку шляхты і заможных сялян стала насіць бравэрки - однобортные даматканыя пінжакі. Яны больш зручныя, цёплыя і больш практычным двубортных, упрыгожваліся кішэнямі (два накладных і два устаўных), спінка была выканана з ўстаўны какетка і поясам - хлястиком, рукавы прамыя на абшэўцы з гузікам. Даматканага гадовая камізэлька (камизэлька ад рускага камзол) упрыгожвала выхадны мужчынскі гардэроб сялян і гараджан. Мужчынскія кашулі, пашытыя з белага палатна, гафтаваліся белай або некрашеной ільняной ніткай з выкарыстаннем мярэжку.  Кашулі традыцыйнага простага крою, з доўгім рукавом, стаячым каўняром ўпрыгожваліся беларускай нацыянальнай вышыўкай. У беларусаў кашулі мелі шмат разнастайных каўняроў.  Насілі іх навыпуск і подпоясывали нешырокі поясам. У традыцыйнай мужчынскай вопратцы кішэні не прадугледжваліся, і беларусы насілі праз плячо палатняныя сумкі, а больш заможныя – скураныя сумкі. У пачатку XIX ст., калі прамысловая вытворчасць адзення не было наладжана і адзенне шылася ўручную, мужчынская мода Беларусі не адрознівалася вычварнасцю формаў. Бедныя сяляне, насілі выбеленыя ільняныя кашулі і звычайныя ільняныя порткі, якія называлі ноговицами. Традыцыйна не мудрагелістага крою мужчынская кашуля шылася удлиненною — практычна да каленяў з улікам таго, што яна часткова сыходзіла пад пояс.  Для шыцця кашулі выкарыстоўвалі два пагонных метра чыстай зрэбнай тканіны, шырынёй ад паўтары да двух метраў. Для ўсаджвання тканіна папярэдне замочваюць у гарачай вадзе, потым сушылі і отутюживали. Раскладвалі на роўнай паверхні па даўжыні і выразалі дэталі па выкрайцы. Беларусы насілі простыя хатнія ільняныя штаны, званыя портками або ноговицами. Тыя, хто быў багацейшы, хавалі свае порткі пад шаўковымі штанамі. Для вырабу летніх ноговиц выкарыстоўвалі лён, полусукно, а для халоднага часу года шылі цёмныя суконники. Для пашыву мужчынскіх портков, гэтак жа выкарыстоўвалі канапляную тканіна. Калашыны шыліся вузкімі, унізе, уверсе вшивали ўстаўку ластовицу ў выглядзе ромба, наперадзе штаноў рабілі прарэху. Ноговицы былі двух відаў - на поясе з гузікам і на тасьмы або вяроўцы.   Для пашыву простых портков здымалі меркі: Замяралі даўжыню ног ад таліі да ступні +5 см, Акружнасць абхопу верхняй частцы ногі + 10 гл. Ўздым портков - гэта мерка ад таліі да таліі паміж ног. Такім чынам, у раскроі атрымлівалася дзве дэталі калашыны і адна клін.  Складалі дэталі калашыны, адступіўшы зверху 15 см, спачатку вшивали ластовицу, затым сшывалі астатнія часткі портков, складалі верх і ніз, у подшитый верх штаноў працягвалі шнурок. Ніз калашыны абгортваюць оборами лапцей. Галаўныя ўборы Любімым зімовым галаўным уборам у беларусаў была аблавуха або футравая шапка - вушанка, абабітая зверху суконнай зрэбнай тканінай. Ўнутры шапка выраблялася з любога футра - авечкі, зайца, лісы. Да аблавухе прышывалі вушы, два спераду і ззаду замацоўваліся уверсе, а два бакавых подвязывали ўнізе. Беднякі насілі магерку - шэрую або карычневую шапку - валенку. Летам усе пагалоўна насілі брыль – высокую шыракаполы саламяны капялюш да 10 гл. Толькі з другой паловы XIX ст. беларусы сталі казыраць – картузами. Абутак Лапці з лыка, лазы, пянькі і кары - традыцыйная старажытна беларуская абутак , якую насілі да 19 стагоддзя. Часам лапці складалі скурай. Разнавіднасцямі лапцей былі «щербаки» без наскоў і пятак і «відушчыя лапці» з адкрытым наском. Беларусы, якія былі багацей насілі постолы, пашытыя з кавалка ялавыя або свіны сырамятны скуры, а ўверх, якіх стягивался папружкамі або вяроўкай. | |
| Праглядаў: 877 | |
| Усяго каментарыяў: 0 | |