| Галоўная » Усё пра шыццё » Гісторыя развіцця касцюма |
Паняцце аб стылі
| Гісторыя развіцця касцюма непарыўна звязана з развіццём чалавечага грамадства, яго культуры і прадукцыйных сіл. Касцюм з'яўляецца прадуктам гэтай эпохі, яе мастацкай культуры. Стварэнне касцюма заўсёды было і застаецца ў цяперашні час творчым працэсам. Са старажытных часоў чалавек імкнуўся апранацца не толькі цёпла, зручна, але і прыгожа. Паслядоўная змена розных формаў касцюма, г. зн. дыялектыка яго развіцця, тлумачыцца не толькі зменлівымі ўмовамі жыцця, развіццём прадукцыйных сіл, але і эстэтычнымі фактарамі. Кожная гістарычная ступень развіцця грамадства характарызуецца пэўнай мастацкай тэндэнцыяй - стылем, якім яна выказвае сваю культуру, паняцце прыгажосці, мастацкія вобразы, формы, сродкі і прыёмы мастацкага ўвасаблення ў прадметы выяўленчага мастацтва, архітэктуры, інтэр'еру і побыту. Такім чынам, паняцце стыль аказваецца вельмі складаным, рухомым, зменлівым, цесна звязаным з многімі іншымі з'явамі. Разумеючы пад стылем цэласную сістэму сродкаў вобразнага пазнання рэчаіснасці, мы заўсёды павінны мець на ўвазе, што стыль неотъемлем ад зместу, светапогляду, метаду, тэхнікі, мастацтва і іншых фактараў. Само слова стыль узнік яшчэ ў антычную эпоху і, не згубілі свайго першапачатковага значэння за два з паловай тысячагоддзя, набыло мноства іншых сэнсавых адценняў, больш глыбокіх і складаных. Грэцкае слова стыль, дакладней стюлос, азначала проста палачку, якой карысталіся тады для ліста па воску. Яшчэ ў старажытнасці словам стыль сталі пазначаць літаратурную манеру выкладу, аповяд. У сярэднія стагоддзя карысталіся яшчэ навощенными дошчачкамі і стылямі, але з пачаткам вытворчасці паперы ў Еўропе яны сталі не патрэбныя, слова ж стыль засталося звязана толькі з манерай літаратурнага выкладу. Паступова яно набыло больш шырокі сэнс, азначаючы наогул уласцівы чалавеку спосаб выказваць свае думкі. З вобласці літаратуры слова пранікла ў побыт (стыль паводзін, стыль касцюма) і ў іншыя віды мастацтва. Для абазначэння гістарычных стыляў была ўзятая найбольш знешняя, хоць і найбольш кідаецца ў вочы бок гістарычнага працэсу, а менавіта праўленне таго ці іншага манарха. Да гэтага часу французскія гісторыкі карыстаюцца такімі тэрмінамі, як стыль Францыска I, стыль Людовіка XIV (або Людовіка ХV, Людовіка ХVI), стыль ампір (стыль напалеонаўскай імперыі). Стыль Францыска I прынята называць французскім Адраджэннем або стылем Рэнесанс, стыль Людовіка ХV - ракако, стыль Людовіка ХVI - раннім класіцызму, слова ампір ўжываецца для абазначэння позняга класіцызму, прытым не ў адной толькі Францыі. Такога роду перыяды спрабавалі ўсталяваць і ў іншых краінах. Пры ўсіх відавочных слабасцях гістарычная перыядызацыя стыляў па манархам давала ўсё ж у некалькі наіўнай форме ўяўленне аб тым, што стылі заканамерна змяняюць адзін аднаго з зменай гістарычных умоў. Асноўныя рысы стылю і ідэі любой эпохі знаходзяць адлюстраванне і ў касцюме. Жыццёвая неабходнасць вобразнага пазнання фауны была прычынай узнікнення мастацтва. Г. Пляханаў адзначае, што праца - старэйшыя за мастацтва, і мастацтва абавязана сваім узнікненнем працы. | |
| Праглядаў: 458 | |
| Усяго каментарыяў: 0 | |